Objective: It is unclear which exercise training protocol yields superior heart rate recovery (HRR) improvement in heart failure (HF) patients. Whether baseline HRR normality plays a role in the improvement is unknown. We hypothesized that an exercise training protocol and baseline HRR normality would be factors in altering HRR in HF patients. Materials and Methods: In this prospective, randomized, controlled and 3 group parallel study, 41 stable HF patients were randomly assigned to 3-times-weekly training sessions for 12 weeks, consisting of i) 30 minutes of interval training (IT) (n=17, 63.7±8.8 years old) versus ii) 30 minutes of continuous training (CT) (n=13, 59.6±6.8 years old) versus iii) no training (CON) (n=11, 60.6±9.9 years old). Each patient had cardiopulmonary exercise testing before and after the training program. Maximum heart rates attained during the test and heart rates at 1 and 2 min (HRR1 and HRR2) during the recovery phase were recorded. Paired samples t-test or Wilcoxon signed-rank test was used for comparisons before and after training. One-way ANOVA or Kruskal-Wallis variance analysis was used for comparisons among groups. Results: HRR1 was unchanged after training. HRR2 improved in the IT group after training, and post-training HRR2 values were significantly faster in the IT group than in controls. Both HRR1 and HRR2 was significantly faster, irrespective of exercise protocol in patients with abnormal baseline values after training. Conclusion: HRR1 did not improve after training. HRR2 improved only in the IT group. Both HRRs in patients with abnormal baseline values improved after both exercise protocols. IT might be superior to CT in improving HRR2. Baseline HRR might play a role in its response to exercise.

Amaç: Kalp yetersizliği (KY) olan hastalarda hangi egzersiz protokolünün kalp hızı toparlanmasında (KHT) daha üstün olduğu belirsizdir. Bazal KHT’nin normalliğinin bu toparlanmada rol oynadığı bilinmemektedir. Egzersiz eğitimi protokolünün ve bazal KHT’nin normalliğinin KY olan hastalarda KHT değişiminde rol alan bir faktör olabileceği hipotezimizdir. Yöntemler: Kırk bir KY semptomları kontrol altında olan hasta haftada 3 defa olmak üzere 12 hafta boyunca devam eden eğitim seanslarına rastgele ayrıldı: i) 30 dakika interval eğitim grubu (IE) (n=17, 63,7±8,8 yaşında) –na karşı ii) 30 dakika devamlı eğitim grubu (DE) (n=13, 59,6±6,8 yaşında) -na karşı iii) hiç eğitim almayan grup (KON) (n=11, 60,6±9,9 yaşında). Her hastaya eğitim programından önce ve sonra kardiyopulmoner egzersiz testi uygulandı. Test sırasında ulaşılan maksimum kalp hızları ve istirahatin 1 ve 2. dakikalarındaki kalp hızları (KHT1 ve KHT2) kaydedildi. Eğitim öncesi ve sonrası karşılaştırmalar için eşleştirilmiş örneklemler t testi veya Wilcoxon-signed sıra testi kullanıldı. Gruplar arası karşılaştırmalar için tek yönlü varyans Analizi veya Kruskal-Wallis varyans analizi kullanıldı. Bulgular: KHT1 eğitim sonrası değişmedi. KHT2 IE grubunda eğitim sonrası iyileşti ve eğitim sonrası KHT2 değerleri IE grubunda kontrollere göre anlamlı olarak daha hızlı idi. KHT1 ve KHT2, bazal değerleri anormal olan hastalarda egzersiz protokolünden bağımsız olarak eğitim sonrası anlamlı olarak hızlanmıştır. Sonuç: KHT1 eğitim sonrası düzelmemiştir. KHT2 sadece IE grubunda düzelmiştir. Her iki KHT, bazal değerleri anormal olan hastalarda her iki egzersiz protokolünden sonra düzelmiştir. KHT2’nin düzelmesinde IE DE’den daha üstün olabilir. Bazal KHT değeri egzersize olan yanıtta rol oynuyor olabilir.