Objective: To understand whether patients with post-ischemic dilated cardiomyopathy and myocardial viability (MV) could benefit from cardiac resynchronization therapy (CRT) in terms of clinical, echocardiographic and neuro- hormonal parameters compared to patients without MV. Methods: One hundred and four consecutive patients were enrolled in a prospective observational cohort study. Using dobutamine stress echocardiography, 2 groups were identified: group A of 51 patients with MV and group B of 53 patients without MV. All patients were implanted with biventricular pacing devices combined with an internal cardioverter-defibrillator. Clinical, echocardiographic and neuro-hormonal param- eters were evaluated at baseline and at six month follow-up. Analysis of variance for repeated measures on each variable suggestive of remod- eling was performed. We considered responder every patient with: decrease of > 15% in left ventricular volumes and/or improvement in left ventricular ejection fraction of > 5% in addition to NYHA class improvement. Results: All the variables improved in both groups (time effect). Comparing the two groups (group effect), the following variables were signifi- cantly better in group A: N-terminal pro-B-type natriuretic peptide (p=0.02), NYHA class (p=0.003), reverse remodeling (RR) (p=0.007), dP/dt (p=0.005), left ventricular ejection fraction (p=0.009), 3rd sound (p=0.01), and left ventricular end-systolic volume after the first week (p=0.035). RR occurred at the first week after CRT only in Group A and was maintained for all the time of this study. The maximum difference of the decrease of left ventricular volumes between the two groups occurred after the first week (p<0.001). Conclusion: Patients with MV responded better than patients without MV with a significant improvement after the first week from CRT.

Amaç: Post-iskemik dilate kardiyomiyopatili ve miyokart canlılığı (MV) olan hastaların, klinik, ekokardiyografik ve nöro-hormonal parametreler açısından, MV olmayan hastalarla karşılaştırıldığında kardiyak resenkronizasyon tedavisinden (KRT) yarar görüp-görmeyeceklerini anlamak. Yöntemler: Prospektif, gözlemsel kohort çalışmaya 104 ardışık hasta dahil edildi. Dobutamin stres ekokardiyografi kullanarak, 2 grup tespit edildi: A grup 51 MV’li hasta ve grup B 53 MV’siz hasta. Tüm hastalara internal kardiyoverter-defibrilatörle kombine biventriküler pacing cihazı konuldu. Klinik olarak, ekokardiyografik ve nöro-hormonal parametreler başlangıç ve altı aylık takipte değerlendirildi. Remodeling düşündüren her değişken hakkında tekrarlayan ölçümler için varyans analizi yapıldı. Aşağıdakileri olan her hasta “cevap veren” olarak düşünüldü: NYHA sınıflamasında düzelmeye ilaveten, sol ventrikül völümlerinde > %15 azalma ve/veya sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonunda > %15 düzelme. Bulgular: Tüm değişkenler her iki grupta da (zaman etkisi) düzeldi. İki grup karşılaştırıldığında (grup etkisi), aşağıdaki değişkenler A grubunda anlamlı olarak daha iyi: N-terminal pro-B-tip natriüretik peptid (p=0.02), NYHA sınıf (p=0.003), tersine remodeling (TR) (p=0.007), dP/dt (p=0.005), sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonu (p=0.009), 3. ses (p=0.01) ve ilk haftadan sonra sol ventrikül sistol sonu völümü (p=0.035). Tersine remodeling KRT’den sonra ilk haftada sadece A grubunda meydana geldi ve bu çalışmanın tüm süresinde devam etti. İlk haftadan sonra, iki grup arasında maksimum SVSSV’de azalma farkı oluştu (p<0.001). Sonuç: Kardiyak resenkronizasyon tedavisinden ilk hafta sonrasında, MV’li hastalar MV’siz hastalara göre daha iyi önemli bir düzelme göster- diler.