Objective: Pediatric ventricular tachycardias (VTs) have heterogeneous etiology and different clinical features. This study aimed to evaluate the clinical spectrum and long-term course of pediatric sustained VTs.
Methods: Patients diagnosed as having sustained VT between 2010 and 2020 were evaluated retrospectively.
Results: A total of 129 patients with VT were evaluated; 74 patients were male, and the median age was 12.5 years (0.25–18 years). Patients were grouped as having idiopathic VT (IVT) [n=85 (65.9%)], cardiomyopathy-associated VT (CMP-VT) [n=24 (18.6%)], catecholaminergic polymorphic VT [n=17 (13.2%)], and myocarditis-associated VT [n=3, (2.3%)]. Palpitations (n=61) and syncope (n=24) were the most common symptoms. VT originated from the right ventricle in 53.6% of the patients. Half of the patients underwent electrophysiological study, 64 patients received radiofrequency ablation therapy, and 29 patients had implantable cardiac defibrillators. During the follow-up, 70.4% of all patients had complete resolution, whereas 19 patients had a partial resolution and 23 patients (19.5%) had stable disease. Monomorphic VTs and VTs with left bundle bunch block were more thriving controlled (p=0.02 vs. p=0.04). In terms of long-term results, no statistical difference was found among the VT groups (p=0.39). Deaths were observed only in IVT (n=1) and CMP-VT (n=8) groups (p<0.001), and the overall mortality rate of pediatric sustained VT was observed at 6.9% in this study.
Conclusion: VTs, which can cause sudden cardiac arrest, are potentially life-threatening arrhythmias. Identifying the heterogeneity of this VT and its peculiar characteristics would facilitate appropriate diagnosis and therapy.

Amaç: Pediatrik ventriküler taşikardi (VT) heterojen etiyolojiye ve farklı klinik özelliklere sahiptir. Bu çalışmanın amacı pediyatrik sustained ventriküler taşikardilerin klinik spektrumunu ve uzun dönem sonuçlarını değerlendirmektir.
Yöntemler: 2010-2020 yılları arasında sustained VT tanısı alan hastalar geriye dönük olarak incelendi.
Sonuçlar: Toplam 129 VT hastası değerlendirildi. Yetmiş dört hasta erkekti ve ortanca yaş 12,5 (0.25-18 yaş) idi. Hastalar idiyopatik VT (n=85, %65,9), kardiyomiyopati ile ilişkili VT (n=24, %18,6), katekolaminerjik polimorfik VT (n=17, %13,2) ve miyokardit ile ilişkili VT (n=3, %2,3) olarak gruplandırıldı. En sık görülen semptomlar çarpıntı (n=61) ve senkop (n=24) idi. Ventriküler taşikardi hastaların %53,6'sında sağ ventrikülden kaynaklanmaktaydı. Hastaların yarısına elektrofizyolojik çalışma yapıldı, 64 hastaya radyofrekans ablasyon tedavisi uygulandı ve yirmi dokuz hastaya implante edilebilir kardiyak defibrilatör uygulandı. İzlemde hastaların %70,4'ünde tam rezolusyon, 19 hastada kısmi rezolusyon olduğu ve 23 hastada (%19,5) hastalığın stabil seyrettiği saptandı. Monomorfik VT'ler ve sol dal bloklu VT'ler daha başarılı bir şekilde kontrol altına alındı (p = 0.02 ve p = 0.04). Ventriküler taşikardi grupları arasında uzun dönemli sonuçlar açısından istatistiksel fark saptanmadı (p = 0.39). Ölümler sadece idiopatik VT (n=1) ve kardiyomyopati ilişkili VT (n=8) gruplarında gözlendi (p <0.001) ve bu çalışmada pediatrik sürekli VT'nin toplam mortalite oranı %6,9 idi.
Sonuç: Ani kardiyak arreste neden olabilen ventriküler taşikardiler potansiyel olarak hayatı tehdit eden aritmilerdir. Pediatrik VT’ler özellikleri, klinik spektrumu ve yönetimi açısından yetişkin VT'den farklıdır. Ventriküler taşikardilerin heterojenliğinin ve kendine özgü özelliklerinin tanımlanması, uygun tanı ve tedaviyi kolaylaştıracaktır.