Resting heart rate and real-life treatment modalities in outpatients with left ventricular systolic dysfunction study: A multicenter, prospective, observational, and national registry
1Department of Cardiology, Faculty of Medicine, Eskişehir Osmangazi University; Eskişehir-Turkey
2Department of Cardiology, Faculty of Medicine, Başkent University; İstanbul-Turkey
3Department of Cardiology, Health Sciences University, Ankara City Hospital; Ankara-Turkey
4Department of Cardiology, İstanbul University Cardiology Institute; İstanbul-Turkey
Anatol J Cardiol 2021; 25(5): 304-312 DOI: 10.14744/AnatolJCardiol.2020.13247
Full Text PDF

Abstract

Objective: Heart rate (HR) reduction is associated with improved outcomes in heart failure (HF). This multicenter, prospective, observational, and national registry aimed to evaluate resting HR and the impacts of HR-related medications in real-life clinical practice in patients with HF.
Methods: The Resting HR and Real-Life Treatment Modalities in Outpatients with Left Ventricular Systolic Dysfunction (REALITY HF) study enrolled 1054 patients with HF and left ventricular ejection fraction (LVEF) of <40% from 16 centers. Clinical characteristics, HR, and medications were noted (enrollment phase). A total of 487 patients with sinus rhythm and HR of ≥70 bpm were included in a further 4-month follow-up (FU) program (V0). Changes in HR and medications were reevaluated at 1-month (V1) and 4-month (V2) FU visits. The Kansas City Cardiomyopathy Questionnaire (KCCQ) was used to assess the quality of life (QoL) of 320 patients in a 4-month FU program.
Results: During enrollment, 794 patients (75.3%) were in sinus rhythm, in whom resting HR was 76.7±14 bpm, 69.1% had a resting HR of ≥70 bpm, 79.1% were receiving beta blocker (BB), and 6.1% were receiving ivabradine. Resting HR was lower in patients receiving BB (75.8±13 vs. 80.4±16 bpm; p=0.001); however, 65.8% of those still had a resting HR of ≥70 bpm. A significant association was found between elevated HR and worse New York Heart Association (NYHA) class, worse QoL, or lower LVEF. During the 4-month FU, adjustment of HR-lowering therapy was left to the physician’s discretion. Resting HR significantly reduced from 83.6±12 (80) bpm at V0 to 78.6±13 (77) bpm at V1 (p=0.001) and further decreased to 73.0±11 (73) bpm at V2 (p=0.001). Patients achieving a resting HR of <70 bpm were 21.7% at V1 (p=0.001) and 39.9% at V2 (p=0.001). KCCQ significantly increased from 59.7±23 (62.7) at V0 to 73.1±18 (78.5) at V2 (p=0.001). In addition, patients with NYHA I increased from 22.2% at V0 to 29.2% at V1 and 39.4% at V2 (p=0.01).
Conclusion: In real-life clinical practice, elevated HR is highly prevalent in HF despite widely used BB therapy and is associated with worse clinical picture. Therapeutic interventions targeting HR significantly reduce HR, and HR lowering is associated with improved clinical outcomes.


Sol Ventrikül Sistolik Disfonksiyonu Bulunan Hastalarda İstirahat Kalp Hızı ve Gerçek Yaşam Kalp Hızı İlişkili Tedavi Biçimleri (REALITY HF) Çalışması: Ulusal, Çok Merkezli, Prospektif, Gözlemsel Kayıt Çalışması
1Eskişehir Osmangazi Üniversitesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, Eskişehir, Türkiye
2Başkent Üniversitesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, İstanbul, Türkiye
3Sağlık Bilimleri Üniversitesi, Ankara Şehir Hastanesi, Kardiyoloji Bölümü, Ankara, Türkiye
4İstanbul Üniversitesi, Kardiyoloji Enstitüsü, Kardiyoloji Bölümü, İstanbul, Türkiye
The Anatolian Journal of Cardiology 2021; 25(5): 304-312 DOI: 10.14744/AnatolJCardiol.2020.13247

Amaç: Kalp yetersizliğinde (KY), kalp hızında KH) sağlanan azalmanın klinik yararlarla ilişkili olduğu randomize klinik çalışmalarda gösterilmiştir. Çok merkezli, prospektif, gözlemsel, ulusal nitelikli bu çalışmada, kronik KY olgularında istirahat KH ile KH ilişkili tedavilerin gerçek yaşamda ki etkilerinin araştırılması amaçlanmıştır.
Metod: REALITY HF çalışmasına, 16 merkezden, EF <%40 olan 1054 kronik KY olgusu dahil edildi. Klinik özellikler, KH ve medikasyonlar kaydedildi (kayıt fazı). Sinüs ritminde ve KH≥70/dk olan 487 olgu 4 aylık takip programına alındı (V0). Bunlarda 1.(V1) ve 4.(V2) ayda KH ile medikal tedavi değişimleri değerlendirildi. 4 aylık takip programına alınan 320 olguda Kansas City Cardiomyopathy Questionnaire (KCCQ) ile yaşam kalitesi (QoL) incelendi.
Bulgular: Olguların 794’ü (%75.3) sinus ritminde olup bunlarda istirahat KH 76.7±14/dk ve %69.1’inde istirahat KH ≥70/dk idi. Bu olguların %79.1’i beta bloker (BB) ve %6.1’i ivabradin kullanmaktaydı. BB alanlarda KH daha düşük olmakla beraber (75.8±13 ve 80.4±16/dk, p=0.001), %65.8’inde KH halen ≥70/dk bulundu. Yüksek KH ile daha kötü NYHA, QoL ve EF arasında anlamlı ilişki saptandı. KH ilişkili ilaç düzenlemesinin klinisyenlere bırakıldığı 4 aylık takip programında KH, V0’da 83.6±12 (80) dk’dan V1’de 78.6±13 (77) dk’ya (p=0.001) ve V2’de 73.0±11 (73) dk’ya (p=0.001) anlamlı azalma gösterdi. KH <70 dk olan olgu oranı V1’de %21.7 (p=0.001) ve V2’de %39.9’a (p=0.001) ulaştı. KCCQ skoru V0’da 59.7±23 (62.7)’dan V2’de 73.1±18 (78.5)’a yükseldi (p=0.001). NYHA-I olgu oranı V0’da %22.2’den, V1’de %29.2 ve V2’de %39.4’e kadar artış gösterdi (p=0.01).
Sonuç: Günlük klinik uygulamada yaygın BB kullanımına rağmen KY olgularının büyük bölümünde KH yüksektir ve kötü klinik tablo ile ilişkilidir. KH’nı düşüren tedavilerle KH’da elde edilen azalma ile klinik sonuçlarda düzelme sağlanabilmektedir.